اکثر منابع موافق هستند که سس تند یک اختراع باستانی است که به زمان مایاها باز می گردد. اولین سس های تند احتمالاً فقط مخلوطی از فلفل و آب بودند.
سپس، مانند بسیاری از غذاها، استعمار باعث شد که سس چیلی تای دلوسه تند با معرفی موادی از سایر نقاط جهان، مانند سرکه و سایر ادویه ها، حتی بیشتر تکامل یابد. طولی نکشید که طعم های تند پس از آن به گوشه و کنار جهان رسید.
در قرن نوزدهم، شرکت تاباسکو با بطری کردن و فروش محصولات خود، عمدتاً در هتل ها و رستوران ها، سس تند را وارد صحنه تجاری کرد. و امروزه، انواع بی‌شماری از سس تند وجود دارد که طیف گسترده‌ای از طعم‌ها، از سریراچا گرفته تا سس گاومیش را پوشش می‌دهد.
درست مانند بسیاری از غذاها، افرادی نیز وجود دارند که سس‌های تند ویژه درست می‌کنند و طعم‌های منحصربه‌فردی را در ترکیب می‌آمیزند. شما می توانید سس های تند دستی با عناصر میوه ای مانند آناناس، انبه و حتی شاه توت را پیدا کنید.
اما بیشتر انواع سس تند بر اساس منطقه ای که از آن سرچشمه می گیرند، تعریف می شوند. در اینجا تفکیک ما از سبک های سس تند است!
مقیاس اسکویل سیستمی است که سطح کپسایسینوئیدها (که شامل تمام مواد شیمیایی تند و نه فقط کپسایسین است) را در یک ماده خاص اندازه گیری می کند.
این دارو در سال 1912 توسط داروساز Wilbur Scoville ساخته شد. واحد اندازه گیری آن، واحدهای حرارتی اسکویل (SHU)، هنگام بحث در مورد تندی یک غذای خاص استفاده می شود.
SHU ها را می توان برای اقلام غیر خوراکی مانند اسپری فلفل درجه یک مجری قانون نیز استفاده کرد که می تواند بین 2 تا 5 میلیون SHU باشد.
