برخی دیگر با حرکت به سمت چمن مصنوعی آرتا مخالفند. تانیا مورفی، یکی از اعضای هیئت مدیره Healthy Child، Healthy World، یک سازمان حمایتی است.
سازمان‌های مردمی سخت تلاش کرده‌اند تا استفاده از آفت‌کش‌ها را در مکان‌هایی که غیرضروری است، کاهش داده یا ممنوع کنند». “حالا وقتی چمن مصنوعی را جایگزین چمن می کنیم، از ماهیتابه می رویم و داخل آتش می شویم.”
در واقع، کمبود تحقیقات در مورد اثرات بهداشتی انسان غیر شغلی ناشی از قرار گرفتن در معرض مواد تشکیل دهنده چمن مصنوعی، توانایی انتخاب با هر درجه ای از اطمینان را مختل می کند.
بر اساس داده‌های محدود سمیت، برخی گزارش‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که خطرات سلامتی حداقل است. با این حال، اکثریت موافق هستند که قبل از پاسخ قطعی به این سوال، تحقیقات بسیار بیشتری مورد نیاز است.
در شماره 13 دسامبر 2007 Rachel’s Democracy and Health News، ویلیام کرین از گروه روانشناسی کالج شهر نیویورک و جونفنگ ژانگ از دانشگاه پزشکی و دندانپزشکی دانشکده بهداشت عمومی نیوجرسی، نتیجه‌گیری‌های مربوط به حداقل خطر را «نابه‌هنگام» خواندند.
در طول دهه 1950، بنیاد فورد روش هایی را برای گنجاندن آمادگی جسمانی در زندگی جوانان مطالعه کرد، به ویژه در شهرهایی که مناطق بازی در فضای باز کمیاب بود.
فورد به صنایع مونسانتو پیوست تا سطحی مصنوعی ایجاد کند که کودکان بتوانند روی آن ورزش کنند. در سال 1964 اولین سطح بازی مصنوعی با نام Chemgrass به بازار عرضه شد.
در همین حال اولین استادیوم گنبدی شکل در هیوستون تگزاس در حال ساخت بود. Astrodome با سقف پلاستیکی نیمه‌شفاف قابل جمع شدن، به اندازه کافی نور خورشید را برای حفظ یک زمین چمن طبیعی وارد می‌کند.
اما بعد از اولین فصل بیسبال، مشخص بود که مشکلی وجود دارد. شیشه های پلاستیکی تابش خیره کننده ای ایجاد می کرد که دیدن توپ را برای بازیکنان دشوار می کرد.
