چسب حرارتی اکلیلی ذوب داغ معمولا از یک ماده پایه با افزودنی های مختلف تشکیل شده اند. این ترکیب معمولاً به گونه‌ای فرموله می‌شود که دمای انتقال شیشه‌ای کمتر از پایین‌ترین دمای سرویس و همچنین دمای ذوب مناسب بالا داشته باشد.
درجه تبلور باید تا حد امکان بالا باشد اما در محدوده انقباض مجاز باشد. ویسکوزیته مذاب و نرخ تبلور را می توان برای برنامه تنظیم کرد.
سرعت تبلور سریعتر معمولاً مستلزم استحکام باند بالاتر است. برای دستیابی به خواص پلیمرهای نیمه بلوری، پلیمرهای آمورف به وزن مولکولی بسیار بالا و در نتیجه ویسکوزیته مذاب به طور غیرمنطقی نیاز دارند.
استفاده از پلیمرهای آمورف در چسب های ذوب داغ معمولاً فقط به عنوان اصلاح کننده است. برخی از پلیمرها می توانند پیوندهای هیدروژنی را بین زنجیره های خود ایجاد کنند و شبه پیوندهای متقاطع ایجاد کنند که پلیمر را تقویت می کند.
ماهیت پلیمر و مواد افزودنی مورد استفاده برای افزایش چسبندگی بر ماهیت برهمکنش مولکولی متقابل و برهمکنش با بستر تأثیر می گذارد.
در یک سیستم رایج، EVA به عنوان پلیمر اصلی با رزین ترپن فنل (TPR) به عنوان چسبنده استفاده می شود. این دو جزء برهمکنش‌های اسید و باز را بین گروه‌های کربونیل وینیل استات و گروه‌های هیدروکسیل TPR نشان می‌دهند.
کمپلکس‌هایی بین حلقه‌های فنلی TPR و گروه‌های هیدروکسیل در سطح زیرلایه‌های آلومینیومی و برهمکنش‌های بین گروه‌های کربونیل و گروه‌های سیلانول بر روی سطوح تشکیل می‌شوند.
زیرلایه های شیشه ای تشکیل می شوند.[4] گروه های قطبی، هیدروکسیل ها و گروه های آمین می توانند پیوندهای اسید-باز و هیدروژنی را با گروه های قطبی روی بسترهایی مانند کاغذ یا چوب یا الیاف طبیعی تشکیل دهند.
زنجیره های پلی اولفین غیرقطبی به خوبی با بسترهای غیرقطبی تعامل دارند. خیس شدن خوب زیرلایه برای ایجاد یک پیوند رضایت بخش بین چسب و بستر ضروری است.
